چرا خداداد وحشیگری کرد؟

از قرار شنیده‌ها حکایت دارند که خداداد به خبرنگار تو گوشی زده. اگه تا الان خبرش رو نشنیدین که خوب یه سرچ تو گوگل کافیه.اگر یه لحظه فکر کرده باشید چرا خداداد همچین کاری کرده نظر من اینه:

خداداد (نمیگم آقای خداداد عزیزی چون وقتی که فوتبالیست بود میگفتم خداداد پس حالا هم که  بزن بهادر شده همین رو میگم). ورزشکاری بود که زمانی که ایرانیها بشدت ناامید و درهم شکسته بودند و همیشه خدا تیم ایران از تیمهای خارجی میباخت و همه قبول داشتیم که همه چیزمون مثل صنعتمون مثل پاکتهای شیرمون روز بروز آبکی‌تر میشه و ایران بدترین جای دنیاست و خارج بهتر، با اون مثلث قهار فوتبال ایران علی دایی و کریم باقری آنچنان امید رو به مردم باز گردوندند که دیگه روی پاک‌کنها و مدادها بچه‌ها دنبال عکس میکی‌ماوس نبودند. روی دفترمشقها عکس خداداد بود. عکس باقری. علی دایی.

نه که فکر کنیم ثروت و پول باعث شده که ورزشکاران ایرانی ورزش که هیچ انسانیت رو فراموش کنند طوری که علی کریمی ساک مربی رولگد کنه نصرتی و یکی دیگه جلوی میلیاردها مردم دنیا باهم دعوا کنند علی دایی با علی پروین دعوا راه بندازه رضازاده از آزمایش دپینگ جا بزنه  نیکبخت از مسابقه جا بزنه و…
اختلاف شدید طبقاتی ورزشکاران با متن جامعه باعث این وضعیت شده. پولی که خداداد و امثال اون تو یک روز یا حتی فقط چهارساعت کاری درمیارند گاهی درآمد یک سال یک خبرنگاره. در آمد ۳۳۰ روز هفت ساعتی. فکر کنین در آمد دو هزار و سی‌صد ساعت کار یک خبرنگار پول چهار ساعت هنر فوتبال آقای عزیزی. میدونین این یعنی چی؟
عجیب نیست. اگه تو این جامعه کسی در چنین موقعیتی باشه و کتک‌کاری راه نندازه عجیبه. هر کسی جای خداداد بود و یک لحظه انسانیت رو فراموش میکرد، اونوقت میدید آدمی دیگری که نتیجه کار یکسالش برابر با پول تو جیبی یکروز خودش هست مقابلش ایستاده، بلافاصله فکر میکرد طرف انسان نیست. آدم نیست. اصلا نژآدش اصیل نیست. پیش خودش میگفت من همه اینهارو من میخرم. کیلویی میخرم. من دیگه شاه جهانم. پولدارم. پولی که من دارم همه دخترای ۸ و نه ساله فقیر رو میتونم باهاش بلند کنم. اونوقت این آدم برای من شاخ شده؟ میکشمش دیه‌اش رو هم پرت میکنم سر جسدش. اصلا مهم نیست. کل دیه ده‌تا مثل این، پول یه شب مهمونی منه.

بعد هم کمی کنترل اعصاب میکنه. بر میگرده طرف یارو. دوتا مشت و لگد… آره. کافیه… دیگه ازین غلط‌ها نباشه… روشنه؟!

مشکل ما اینه که مردم از ورزشکارا جدا شدند. چون شکاف طبقاتی بین این دو خیلی خیلی عمیق شده. شکاف طبقاتی بین این دو قشر قدر همه دنیا شده. خیلی وسیع.
بله در همه جوامع ثروتمند هم هست. ولی ثروتمند مشهور تو کشور ما زیاد نبود. ثروتمندها برای حدود بیست و پنج سال فقط آخوندها و آقازاده‌ها بودند که اونها هم پولشون و خودشون رو مخفی میکردند. ما مایکل جکسون و مایکل جوردن نداشتیم. حالا باید منتظر کسانی باشیم که مثل مایکل جکسون آمریکایی صورت بچه‌هاشون رو بپوشونند تا کسی بدون رعایت حق کپی ازشون عکسبرداری نکنه!

میترسم یکروز عمو پورنگ، یا علی کریمی، یا شاید هم هدیه تهرانی سر راهم سبز بشه. با ماشینش من رو زیر بگیره. بعد ترمز کنه. به گردنم که جلوی چرخ عقب هست نگاهی با تاسف بندازه. دسته چک رو دربیاره مبلغی بنویسه و از پنجره ماشین به بیرون پرت کنه. بعد هم از روی گلوم با سرعت رد بشه.

البته باید حتما یه سر بره کارواش. چون ماشینش یکم خونی شده!

—————————————————

پی‌نوشت: اون تیکه که گفتم «…همه دخترای ۸ و نه ساله فقیر رو میتونم باهاش بلند کنم. اونوقت این آدم برای من …» هیچ ربطی به خداداد عزیزی نداره. یخورده اعصابم از دست کارهای بعضی از ثروتمندان خرد بود (تیریپ سی‌دی فقر و…). لطفا برای خداداد و من شایعه‌سازی نفرمایاننددد!