صبح روز رفتن

هوای سرد صبحگاه سنگینی بندهای کوله پشتی. باد سردی که در لباسهایت میپیچد. خورشید هنوز طلوع نکرده.

چمدانها سنگین هستند. اطرافیان اصرار میکنند آنهارا همراه شما بیاورند. اما تو هم اصرار داری که همه را خودت بیاوری. انگار میخوای از همین لحظات اول خود را برای فردای تنهایی آماده کنی. پسر همسایه جلو میاد و به اصرار یکی از چمدانهارو از دستت میگیره. یکی دیگر رو هم دیگری ازت میگیره. لبخندی میزنی و کوله پشتی رو روی شونه‌هات جابه جا میکنی. بر میگردی و به پسر همسایه میگی چه روزهای خوبی با هم داشتیم. جواب میده: عیبی نداره. باهم چت میکنیم. تو میگی: برات عکس میفرستم. مادر میگه: حالا باهم ارتباط داریم. دیگه اینترنت اومده این کارها راحت شده. مادر سعی میکنه گریه نکنه. ولی چشماش خیسه. صداش میلرزه. گونه‌هاش میلرزه.

چشمهات پر اشک میشن. از پله‌ها بالا میری. سالن فرودگاه پر از چراغه. همه جا نورانیه. اینقدر عجله کردی که ۱ساعت و نیم زودتر از وقت معمول رسیدی به فرودگاه. پدر میگه: همینکه رسیدی قبرس به ما زنگ بزن. یادت نره‌ها. تو میگی: باشه بابا. پدر میگه: هر مشکلی پیش اومد قبل از هر کاری به ما زنگ بزن. برای هتل پولهات همه چیز. مادر میگه: مراقب جیبهات باش. هرجا میشینی پا میشی اول همه چیز رو حاضر غایب کن. تو میگی: باشه. چشم. چند بار میگین؟

***

خیلی سختی کشیدی برای این روز. همه سایتهای اینترنتی رو گشتی. شرکتهای مهاجرت رو متر کردی. جلو در همه سفارتخونه‌ها صف وایستادی. برای چندین استاد و دانشگاه ایمیل فرستادی همه جا اپلای کردی مپلای کردی هزار کوفت و زهر مار و آخر سر از راهی که اصلا فکرشو نمی‌کردی همه چیز درست شد. مدارک درب خانه پست شدند و روزهای خوشبینی و امید شروع شد. با این افکار یاد ویزا میافتی. توی جیب کوله‌پشتی جاش امنه.با اون مهر و نشان براق رویش وقتی که آوردیش از پله‌ها بالا از خوشحالی تو پوستت نمی‌گنجیدی. درست شد مامان. بابا درست شد. کارم درست شد. ایناهاش. اینجا نوشته اقامت جهت تحصیل. میتونم برم. برم. برم.

همه خوشحال بودند.

***

دلشوره راه درازی که در پیش داری. اگه هتلی که رزرو کردی بزنه زیر همه چیز. اگه مدارک نقص داشته باشه. اگر تو قبرس مشکلی پیش بیاد چی؟ پدر میگه قبرس فقط گام اول راهه. اگر اونجا تو مصاحبه رد شدی چی؟ اگر کارها جور نشد؟ اگر اخراج شدی چی؟ اگر پول کم آوردی؟ اگر همه چیز طبق معمول پیش نرفت؟

پدر از روزی که ویزا درست شد همش میگه همونجایی که هستی یه ایالت بالاتر خونه بیژنه. هر مشکلی پیش اومد به بیژن بگو. اون راه و چاه رو بلده. راهنماییت میکنه. تو میگی: پدر ازین ایالت تا اون ایالت اونجا خیلی دوره. به این راحتی نمیشه هرجایی رفت و آمد کرد. پدر اما اصرار داره. شماره بیژن رو پیدا کرده. به بیژن زنگ میزنی. از موفقیت پسر دوستش خوشحاله. راهنماییت میکنه. اما اطلاعات زیادی نداره. بازهم میگه که کمکت میکنه. میگه اصلا همون ساعت ۳ صبح که رسیدی فرودگاه میاد استقبالت.

اگه بیژن به فرودگاه نیاد چی؟

***

یک ساعت و نیم گذشت. مادر خیلی گریه میکنه. گوشه روسریش حالا کاملا خیسه. خاله میگه خوبیت نداره. بسه دیگه گریه نکن. حالا برمیگرده. سوقاتی میاره. فردا دیدی عروس خارجی آورده باست. داخل صف جلو میری. پشت سرت میشنوی که مادر دیگه طاقت نمیاره. گریش اوج میگیره: همین یه پسر رو داشتم. این چه مملکتیه. جوونامون همه رفتن. خدا از باعث بانیش نگذره الهی…

مردم داخل صف با حیرت نگاه میکنند. خجالت میکشی. شاید از گریه مادر. مردی مقابلت میگه: آقا؟ لطفا مدارکتون. تو میگی: بله. ببخشید. بفرمایید. با خودت فکر میکنی دوران ببخشید گفتن به آدمهای ریشوی پشت میز گذشته. روزهای شیرینی در پیشه. به طرف درب شیشه‌ای میری. هواپیمایی آن دورتر منتظره. صدای پسر همسایه رو میشنوی: یادت نره ایمیل بزنی پسر. نگران نباش. شرط میبندم همون دو ماه اول تویوتا کمری رو زدی تو رگ! با مصنوعی ترین صدایی که از خودت سراغ داری میگی: دوستتون دارم. و قطره داغ اشکت از روی بینی سر میخوره و ناپدید میشه….

***

هواپیما براه میافته. تا بحال تهران رو از بالا ندیدی. این اولین بار در عمرته که سوار هواپیما میشی. شکلاتی که مهماندار به دستت داده این دست و آندست میکنی. خانم میانسالی که بغل دستت نشسته میگه اولین بارتونه؟ با عجله برمیگردی و میگی: بله؟ بله. درسته. خانم میگه: منظورم پرواز با هواپیما بود.آخه دیدم شکلات رو نخوردی. برا اینه که موقع بلند شدن گوشهاتون رو باد نگیره. تو شکلات رو با لبخندی مصنوعی داخل دهان میگذاری. طعم نعنا داره. خانم بغل دستی روسریش رو عقب میزنه. خجالت میکشی. نگاهت رو از موهاش که طلایی رنگ کرده به جلو میدوزی. دو دختر جوان ردیف جلویی هم روسریهارو روی شانه‌هایشان میاندازند. تو حیرت کردی. همه خانمها کم کم روسریهایشان را برمیدارند. مهماندار توضیح میده: در پایان از خواهران خواهشمندست تا پایان حریم هوایی ایران شئونات اسلامی خودرا…

توجه خود را به پنجره هواپیما معطوف میکنی. دهان از حیرت باز میکنی و وحشت زده به منظره تهران از آسمان نگاه میکنی. تا الان این جنگل نفرت انگیز آجر و سنگ رو از بالا مشاهده نکرده بودی. به این دریای بیکران ساختمانهای قد و نیم قد بدون نظم و زیبایی خیره میشی. مثل کسی که بعد از مدتها تلاش برای حل یک جدول کلمات متقاطع حالا به کلید اون نگاه میکنه و از دیدن پاسخها حیرت میکنه. همراه با این ماتریس ساختمانها خاطرات بی‌پولیها، بیکاریها، بیمه‌ای که آخرش برات رد نکردند، کشیده‌های پی‌در‌پی مامور گشت ارشاد و فرار اون دختر بی‌وفا، موتوری که ضبط کردند و بهت پس نداند، همه و همه از تو دور میشن.

شهر مشکلات و دربدریهای تو

صبح رفتن

چهره قلب زخمی ایران

تنت رو میلرزونه

تهران شلوغ و کثیف و ویران.

——————————————————–

پی‌نوشت: از این ببعد این یک بازی وبلاگی هست. همه بر و بچه‌هایی که هوای رفتن از این آکواریوم رو دارند و لطف کردند و تا آخر این نوشته رو خوندند در این بازی وبلاگی صبح روز رفتن دعوتند تا داستانی از رفتن از ایران بنویسند. متشکرم.

دوستانی که اسمهاشون یادم میاد:

امین هاشمی

معماربابا

سروش

یاسر کمالی نژاد

قانقاریا

ناباور (که فیلها به وبلاگش تر زدند)

http://nabavar.wordpress.com/

فلاوین که فکر نکنم حال و هوای رفتن داشته باشه.

مانیا

صندوقک همیشه امیدوار و خوشبین.

و هزاران نقطه که ما رو دیگه به وبلاگش راه نمیده.

و همه بر و بچه‌های پر از شوق پرواز…